Азон овозини эшитмаган одам бўлмаса керак-а?!
Қандай ёқимли, ширали овоз…
Айниқса муаззиннинг тажвиди жойида бўлса ва тараннум билан айтса маза қиласиз.
Азон қалбга сокинлик олиб киради. Чунки азон, сиз дунё ишлари билан банд бўлиб турганингизда янграйди-да, сизга меҳрибон ва раҳмли Аллоҳни эслатади. Огоҳ қилади. Сизни нажотга чақиради.
Аслида ҳамма пайтда айтилган азонлар ҳам дилга хуш келади, аммо Рамазонда айтилгани бошқача. Айниқса саҳарда айтилгани ажойиб.
Ҳаммаёқ жим-жит. Туннинг сиёҳ нуқсига оқлик ораламай туриб саҳарлик қиласиз. Фажр ва мағриб орасини ният қилиб оғизни ёпасиз. Вақт ўтсин учун бироз ибодат қиласиз. Тасбеҳ, тамҳид, такбир айтиб, соғиниб азонни кута бошлайсиз. Шайтонлар занжирбанд қилинган, фаришталар тўп-тўп юрадиган субҳларда азон ўзгача янграйди:
– Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар! …
Жисму жонингиз жимирлаб кетади. Руҳ шунчалар енгил тортадики, ҳар муждага қалб “лаббай,” дея пичирлаганини сезасиз. Нажот чорлови давом этади:
– Ҳаййа ъалал фала- а- а- а- а- аҳ!…
Кундузлари яна азонни соғинасиз.
Нафс бир қултум сув ва бир луқма емак учун ифторни соғинганда, қалб нажотга чорловчи азонни соғинади.
Ҳамма мўминларнинг нигоҳи мағрибга тикилганда. Ҳовлингиздаги намозшомгулнинг юзларига жило кириб, бот-бот янги гуллар кўзингизни қувнатганда. Ифторлик дастурхонини турфа таом билан тўлдириб азонни кутасиз. Аслида бу дунёнинг ташвишлари кўп. Аммо сиз азонни кутасиз. Шом вақтида телевизорда ҳам турфа дилтортар кўрсатувлар кўп. Аммо сизни ҳеч нарса чалғитмайди, сиз интиқлик билан азонни кутасиз.
Қалбингиз азон эшитишдан қанча умидвор бўлса, нафсингиз ҳам шунча умидвор бўлади. Чунки нафснинг интилгани, истагани – тотли таом ҳам азондан кейин тортилади.
Бир кунлик ибодатга бардош берган вужуд энтикади: “Алҳамдулиллаҳ, Парвардигоро, бу кунлар ва тунларнинг жамий-ки хайри, баракотидан барчамизни файзиёб айла, офиятингни устимизда барқарор этгил…”, каби илтижолар ила Яратганга роз айлаб, оғиз очасиз. Руҳингиз эса нажот чорловини кутади.
Шу пайт азон янграйди:
– Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар!…
Анвар БЎРОНОВ
………
RAMAZAN EZANI
Ezan sesi işitmeyen insan yoktur sanırım!
Ne kadar hoş, ruha lezzet veren bir ses.
Hele bir de müezzinin tecvidi yerindeyse ve makamında okursa tadından yenmez.
Ezan gönle huzur olup dolar. Çünkü bizler dünya işleriyle meşgul ve bunalmışken her derde deva olan rahmet sahibi Allah’ı hatırlatır, böylece sırtımızdaki yükün hafiflediğini hissederiz.
Ezan, bizleri kurtuluşa çağıran bir ses olur, sırat-ı müstakimi işaret eder.
Aslında, her vakt okunan ezan ruha ferahlık verir lakin ramazanda okunanlar bir başka.
Özellikle seher vaktinde okunan daha da başka.
Dünya sessizliğe gömülmüş bir vaziyettedir. Ufukta gecenin karanlığı yitip gün ağarmaya yüz tuttuğunda imsak ve iftar vakitleri arasında oruç için niyetler edilir ve vakti beklerken tesbihata başlanır. Şeytanların zincire vurulup meleklerin topluluk halinde gezindiği sabah vaktinde ezan bir başka huzur bahşediyor ruhlara.
-Allahu ekber, Allahu ekber!
Bütün bedeniniz ürperir. Ruhunuz o kadar hafifler ki her müjdeye “Lebbeyk” “Buyur!” diye seslendiğini hissedersiniz. Kurtuluşa çağrı devam eder.
-Hayya alel-felaaaaaaaaaaaah!
Gün içinde de kulaklarınız yine ezanı arar.
Nefis bir yudum su ve bir lokma yemek için çırpınırken gönül kurtuluşa davet olan ezanı hasrettir.
Bütün müminlerin gözleri ufka dikilir.Gözünüz ve gönlünüz avlunuzdaki akşam gülünün engi ve kokusuyla mest olurken iftar sofranızı enfes yemeklerle donatırsınız. Aslında bu dünyanın tasası çok ama siz ezanı beklersiniz. Akşam vaktinde televizyonda genellikle yeni lezzetler sunulur. Ama hiçbir şey sizin dikkatinizi dağıtamaz. Siz coşkuyla ezanı beklersiniz.
Gönlünüz ezanı sesini duyacağından ne kadar ümitli ise nefsiniz de o kadar ümitlidir.Çünkü nefis özlemi olan lezzetli yiyeceklere ezandan sonra kavuşacaktır.
Bir günlük ibadete sabreden vücut cuşa gelir: “Elhamdülillah, Allahım, bu gece ve gündüzlerin bütün hayrı ve bereketinden cümlemize feyz almak nasip eyle, bizlere afiyet ihsan eyle…” gibi dualar ile Yaradan’a el açıp münacaat edilirken ruhunuz ise kurtuluşa çağrı olan ezanı bekler.
Şimdi ezan vakti:
-Allahu ekber, Allahu ekber!
ANVAR BORANOV
Turk tiliga Husayn KABA tarjimasi
………
АЗОНЙ МОҲИ РАМАЗОН
Касенест, ки дар ин тамоми руйи замин нидои азонро нашунида бошад?!
Чӣ садои хубу боллазат…
Махсусанки ҳар кас хушу лаззат эҳсос микунад вақтеки муаззинҳо азонро бо фармоиши тартиботи тажвийд тараннуми зебо хонанд.
НидоиАзон ба дил хомӯшӣмеорад.
Зеро азон вақтеки шумо бо корҳои ҷаҳонӣ машғул ҳасдед, даъват ба намоз садо медиҳад.
Садои азонба шумо Худои бахшо яндаи меҳрубонро хотиррат сон мекунад. Огоҳ мекунад. Шуморо ба наҷотидини Ҳақ, Ислом даъват мекунад.
Дар асл, азанҳо дар ҳама вақт ба дил хуш мусоидат, аммо нидои азон ки дар Рамазон гуфта мешавад, гуногун аст. Беҳтар аст,магар азон дар вақти саҳари моҳи рамазон гуфта шават.
Хомӯши дар вақти саҳар. Шумо субҳи барвақт аз бе хоки сафед ба ҷои сиёҳии шаб бармеоед ва наҳорӣ мекунед. Даҳо нафсии худро бо нияти рўза байни вақти Фаҷр ва вақти Шом бастаед.
Бо гузашти вақт шумо намози, дуои тазарру мехонед. Тасбеҳ, тамхид, такбир мегӯед ва бо пазмони интизори садои нидои азон мешавед.
Ин саҳаргоҳҳое, ки шайтонҳо занҷирбанд мешаванд ва фариштагон дар гирди ҳаманд ва дар ин муддат азон ба даъвати намоз махсуси дигаре садо медиҳад:
– Аллоҳу акбар, Аллоҳу акбар!…
Дар ин вақт ҷисми ҷони шумо ларзон мешавад. Руҳи ҷон он қадар сабук мешавад ки у ба ҳар як мужда лаббайкро пичиррос мезанад.
– Ҳаййа ъалал фала – а – а – а – а – а – аҳ…!
Дар давоми рӯз азонро пазмон мешавед.
Вақте ки нафс барои як ҷуръае об ва хӯрок ифторро мазмон шавад, дил садо барои наҷот, азонро пазмон мешавад.
Вақте ки чашмони ҳама мӯъминон ба ғарб нигаронида шудаанд. Вақте ки чеҳраҳои гули намозшом дар ҳавлии худ ҷило медиҳанд ва гулҳои тару тоза чашмони шуморо шод мекунанд.
Шумо бо аз хӯрокҳои гуногун пур кардани суфраи ифтор азонро интизор мешавед. Дар асл, нигарониҳои ин ҷаҳон бисёранд. Аммо шумо нидоиазони намозро интизоред. Дар вақти намози шомдар телевизион бисёр намоиши ғайриоддии дилортарҳо ҳастанд.
Аммо чизе ба шумо халал намерасонад, шумо интизори даъвати намозро интизор мешавед. То он даме, ки дили шумо ба шунидани садои азон умидвор шавад, нафси шумо ҳамчунон умедвор аст. Зеро он чизе, ки нафс орзу мекунад, ғизои ширин, пас аз азан низ кашида мешавад.
Ҷасадае, ки рӯзи намозро сабр мекунад, нафас мегирад:
«Алҳамдулиллоҳ, Парвардигоро, моро бо баракатҳои ин шабу рӯз баракат деҳ ва некӯаҳволии моро бар мо бардор, офияти худро ба мо устуворкун… ”
Бо чунин лутфҳо бо лутфи дуои илтичо ба Офаридгор муроҷиат карда, дахани худро ба ифтор мекушоед. Ва ҷони шумо даъвати наҷотро интизор аст.
Дар ин вақт азон садо медиҳад:
– Аллоху акбар, Аллаху акбар! …
Анвар БЎРОНОВ
Тожик тилига Шамсиддин ЯДГАРОВ
Uzbek